اختلال موکنی یک وضعیت روانشناختی مزمن است که اگرچه قابل مدیریت و بهبود قابل توجه است، اما ریشه کنی کامل و علاج قطعی آن انتظاری غیرواقع بینانه است.روش های درمانی مختلفی برای کاهش یا توقف رفتار موکنی، وجود دارد.

جرات ورزی راهبردی مهم برای مقابله با مشکلاتی از قبیل خشم،اضطراب، افسردگی، و سوء مصرف مواد مخدر در نظر گرفته می شود. هم چنین در مشاوره های گروهی و زوج درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. جراتمندی مخصوصا برای زنانی که انتظارات اجتماعی مانند ضعیف بودن و ایثار گری افراطی را درونی سازی کرده اند و کسانی که منفعلانه عمل می کنند مورد نیاز است.

بیشتر افراد قبل از ورود به رابطه زوجی، درس «رابطه» را در خانواده آموخته اند. گروه  اندکی نیز به دلایل مختلف  کودکی خود را در مراکز نگهداری کودکان بهزیستی یا مراکز مشابه گذرانده اند، این عده درس مهم و اساسی «رابطه» را در آن محیطها آموختند.

زمانی که همسران زندگی مشترک خویش را آغاز می کنند، تجربه رابطه صمیمانه یکی از مواردی است که زوج ها آرزوی آن را دارند. صمیمیت و عشق، موهبتی خدادادی نیست. نعمتی است که با مهارت و ممارست بدست می آید. پیش از آن که به بیان صمیمیت واقعی بپردازیم، لازم است به بیان باورهای ناکارآمدی بپردازیم که در مورد صمیمیت وجود دارد.

در روابط زوجی  درباره هیجانات منفی بسیار بیشتر از هیجانات مثبت نوشته و مطالعه شده است. با وجودی که تمایز میان هیجانات منفی که مراجعان تجربه و گزارش می کنند به طور معمول روشن نیست، اما خوب است میان احساسات افسرده کننده، احساسات اضطرابی و احساسات خشمگینانه تفاوت قائل شویم.

خشونت اولین عاملی است که کیفیت روابط بین فردی ما را تهدید می کند. ما از آرامش و محبت درونی و ذاتی خود فاصله گرفته ایم و این امر باعث شده است به هنگام ارتباط و نزدیکی به دیگران احساس ترس و تهدید را تجربه کنیم.

شنیده‌ام که بعضی به آلزایمر می‌گویند “خداحافظی طولانی”. اما این کافی نیست. آلزایمر یک خداحافظی از دست رفته است، یک خداحافظی ربوده شده، یک خداحافظی انجام‌نشده.